At vit kunnu kalla okkara kirkjur fyri Guds hús er grundað á hetta, at tær eru vígdar til at vera støð, har Guds orð verður prædika, har fólk verða doypt, og har farið verður til altars. Kirkjan er ein stevnustaður, har Gud kemur til okkum, og har ið vit eru í Guds nærveru!
Jólakvøld í Eiðis kirkju. Evangelium: Luk 2,1-14. Jólakórið sang.
3. sunnudag í advent í kirkjuni við Norðskála. Lestur: Jes 35. Evangelium: Matt 11,2-10. Kirkjukórið í Christianskirkjuni sang.
“Vakið tí á hvørji stund og biðið, so at tit kunnu verða førir fyri at komast undan øllum hesum, ið henda skal, og at standast fyri menniskjusoninum!” (Luk 21,36).
Prædika til 20. sunnudag eftir tríeindardag
Lestur: Jes 5,1-7
Evangelium: Matt 21,28-44
Sálmur fyri prædiku: 282 (Guðs endurføddu, nýlivnaðu sálir)
Heystfagnaðargudstænasta í Eiðis kirkju. Lestur: Sl 150. Evangelium: Matt 6,6-13. Eiðis ljómfelag spældi.
Vinir Guðs á ongum sinni
møtast skulu síðstu ferð;
renna sorgartár á kinni,
hetta orð tó ugga ber.
Prædika í Gjáar kirkju 4. september 2022. Lestur: Jón 2. Evangelium: Matt 12,31-42
Pætur er trúðarhetjan og tann, sum ivast. Hann er avnoktarin, sum verður eitt hitt størsta vitnið um Jesus. Hann er ein menniskja sum tú og eg - sterkur eina løtu, veikur eina aðra.
"Og hann reistist og tók at ganga til faðirs síns. Men meðan hann enn var langt burtur, sá faðir hansara hann og tókti stórliga synd í honum; og hann kom rennandi og hálsfevndi hann og kysti hann" (Luk 15,20).
Hvør veit, nær skilnin fer at verða?
So skjótt er tíðarinnar flog;
fyrr enn meg varir, á kann bera,
at deyðin sendir ferðarboð.
Líkasum Jesus á fyrsta sinni hevði hitt lærusveinarnar í Galileu og kallað teir til at vera mannafiskarar, soleiðis hevur hann nú aftur sett teimum stevnu í Galileu. Og nú kallar hann teir av nýggjum til at bera gleðiboðskapin út til allan heimin og at gera øll fólkasløg til hansara lærusveinar.
Tað er ikki uttan grund, at vit kunnu siga gleðiliga hvítusunnu við hvønn annan. Henda dagin fyri uml. 2000 árum síðani hendi jú nakað heilt serligt – nakað, sum broytti allan heimin!
"Og dýrdina, sum tú hevur givið mær, havi eg givið teimum, til tess at teir mega vera eitt, eins og vit eru eitt, eg í teimum og tú í mær, til tess at teir mega vera fullkomiliga sameindir til eitt, til tess at heimurin má sanna, at tú hevur sent meg..." (Jóh 17,22-12).
Uppaftur er himmiríkið líkt eini nót, ið er sett í sjógvin og savnar saman fisk av øllum sløgum; tá ið hon so er full, draga teir hana á land og seta seg at henta teir góðu fiskarnar upp í ílát; men teir, ið ikki eru etandi, kasta teir út aftur. Soleiðis skal tað verða við veraldar enda.
Allahalganna sunnudag (minningarhald)
Tekstir: Opb 7,9-17 og Matt 5,1-12
Sálmar: 192 (Mín Jesus, lat mítt hjarta fá); 1 (Harra Guð, títt dýra navn og æra); 409 (So tak tá mínar hendur)
Jesus kann skapa trúgv, har eingin trúgv er. Hann kann skapa lív, har einki lív er. Og hetta ger hann við sínum orði! Ella sum sálmaskaldið sigur: ”Tí hann talaði, og so varð tað; hann beyð, og so tað stóð” (Sl 33,9). Hetta var eisini júst tað, sum Jesus gjørdi henda dagin í Kána. Hann talaði, og so varð tað. Hann segði: ”Sonur tín livir!” Og við teimum orðunum fekk sonurin lívið aftur!
Við líknilsinum um brúdleypið hjá kongssyninum fær Jesus okkum til at hugsa um okkara egnu støðu yvir fyri Jesusi og hansara stóru veitslu heima í Himli. Eru vit til reiðar at ganga inn í veitsluna? Eru vit ílætin brúdleypsklæði?
„Tí at so elskaði Guð heimin, at hann gav son sín, hin einborna, til tess at ein og hvør, sum trýr á hann, ikki skal glatast, men hava ævigt lív“ (Jóh 3,16).
Prædika í Gjáar kirkju 7. sunnudag eftir tríeindardag
Evangelium: Mark 8,1-9
Sálmur fyri prædiku: 43 (Tín miskunn, o Guð, er sum himinin há)
